"ถ้าเธอเลิกตอนนี้ เธอก็จะกลับไปยังจุดที่เธอเริ่มต้น และตอนที่เธอเริ่มต้น เธอสิ้นหวังมากไม่ใช่หรอที่อยากจะมาถึงยังจุดที่เธออยู่ ณ ตอนนี้ เพราะฉะนั้น อย่ายอมแพ้สิ เดินหน้าต่อไป!"
เดินคอตกหน้าเบะออกมาจากอำเภอที่เยอรมัน หลังจากไปนั่งหมาหงอยเพื่อจะลงทะเบียนที่อยู่ และป้าที่เป็นเจ้าหน้าที่รัวภาษาเยอรมันใส่แบบไม่ได้เกรงใจหน้ากระเหรี่ยงแบบดิฉัน พยายามมากที่จะรวบรวมพลังจิตที่จะฟังนางให้เข้าใจ ณ จุดนั้นคือเข้าใจว่าความรู้สึกสิ้นหวังมันเป็นยังไง อยากจะลงไปนอนกอดเข่าร้องไห้ที่พื้นเลยอะ แต่คือเหมือนเป็นการโดนดึงสติที่แรงมากว่าที่ผ่านมาเราใส่ความพยายามในการเรียนภาษาเยอรมันไม่พอนะ คือหลายครั้งมากที่ฟังคนอื่นไม่รู้เรื่อง รู้สึกกระเหรี่ยง รู้สึกอยากจะเลิกเรียนแม่ง แต่ก็คิดนะว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้คือพยายามมาก เพียงแต่ที่ผ่านมาเราปล่อยปะละเลย ความพยายามเรามันไม่คงที่ มันดิ่งลงๆ มันเลยกลายเป็นเดินถอยหลังแทนที่จะเดินไปข้างหน้า รีบกลับบ้านไปเปิดหนังสือภาษาเยอรมันอ่านแทบไม่ทันเลยทีเดียว
รัก
ยู่ยี่ ❤
Search